Gülün, Konuşun, Arkadaş Edinin

hepimizaileyiz.com.tr
Yayın : 23.11.2012

Anneler çocuklarının kiminle arkadaş olduğu konusunda çok titizlenirler. Büyünce değil, daha çok küçükken titizlenirler. Çocukları yuvadayken başlar merakları. Kiminle oynuyor acaba? Bilirse ne olacak? Söyleyeyim ne olacağını: Arkadaş olunan çocuk beğenilmezse anne izin vermeyecek.

Şimdi örnek veriyorum. Şaka veya uydurulmuş değil, gerçek örnek: Bir erkek çocuk, 0-2 yaş grubundan itibaren yuvaya devam etmekte. Ama o zaman bu zaman hiç kimse ile arkadaşlık etmiyor. Biz de bunu merak ettiğimiz için çok iyi gözlüyoruz. Kimi mi, tabii ki aileyi. Yani anne ve babayı. Zira çocukcuk arkadaş olamamayı, anne ve babasından öğrendi. Gözlemlerimizin sonucunda anne ve babanın hiç konuşmadıklarını, sadece aralarında değil, bizlerle de konuşmadıklarını, konuştukları zaman da ağızlarını hep şikayet için açtıklarını gördük. Eve gelen giden insanlarının olmadığını öğrendik. En önemlisini en sona sakladım. Bu anne ve baba hiç ama hiç gülmüyorlar. Tebessüm dahi etmiyorlar. Çocuk da gülmüyor. Tüm yuva bahçeye çıkıyor ve deli gibi koşuyor, bizim çocuk bankın üzerine uzanıyor veya oturuyor. Ne salıncak ne kaydırak ve ne de “dış-dış” diye oynanan kovalamacalar ona hiçbir şey ifade etmiyor.

Gene aynı çocuktan söz ediyoruz, çocuk büyüyor ama aile çocuğun büyüdüğünün farkında değil. Zira hep kucakta ve servise verilirken de battaniyelerin içinde.Yere basmıyor ama başı da göğe ermiyor. 4 senelik hayatını hiç gülmeden, çok az konuşarak ve kimse ile oynamayarak, çamura basmadan, yağmurda ıslanmadan geçirdi güzelim çocuk.

4 yılın sonunda kendine bir arkadaş buldu. Buldu ama, bu bulunan arkadaş annesinin istediği arkadaş değil. Biz sevinç içindeyiz; zira, azmaya başladı. İki kişi olunca yaramazlık da kaçınılmaz.Yaramaz çocuk sevilmez mi? Yaramaz çocuk icatlar yapan ve kafası çalışan çocuktur. Fakat anne ile baş edemiyoruz. Anne çocuğunun, arkadaşını beğenmiyor. Nedeni sadece onu çocuğuna uygun bulmaması (ne demekse). Grup liderine gelerek, “Zaten kendisi de onunla arkadaşlık etmek istemiyor” diyor. Evde çocuğun beynini o kadar çok yıkıyor ki, tıpkı bir ağaçkakan gibi garibi oyduğu için, çocuk da eski sessizliğine dönüyor. Fakat bir kere cin şişeden çıktı. Zaman zaman annesini dinleyen çocuk, genellikle dinlemiyor. Biz mi ne yapıyoruz.Hiçbir şey. İzliyoruz. Mutluyuz. Arkadaş kadar kıymetli hiçbir oyuncak yok, onu bildiğimiz için dış müdahelelere kapalıyız.

Bu annenin bilmediği bir şey var ki çocuk büyüyor. Bu kadar boğulan bir çocuk bir delikanlı olduğu zaman ilk fırsatta sırf o herşeye burnunu sokan annesine inat en olmayacak insanlarla arkadaşlık edecek.

Ana fikrin ana fikri,anneler çocuklarınızın arkadaşlarına karışmayın.Arkadaşlarının anneleri ile arkadaş olmaya bakın. Bugün sözünüzü geçirdiğinizi sandığınız çocuklar, yarın kocaman okullara gidince onları izlemeniz zor olacak. Zor olmayacak hatta hiç izleyemeyeceksiniz.

Benden size küçük bir öneri:lütfen ama lütfen gülün, konuşun ve arkadaş edinin.

Çocukları da rahat bırakın.