İnsan ve Kukla

hepimizaileyiz.com.tr
Yayın : 19.02.2013

Biz biliriz ki insanız,

Hayat bize bir oyuncak,

Biz hayat için kukla,

Biz biliriz ki kuklayız,

Sahne bize bir hayat,

Biz sahne de insanız.

Bu şiir, 11 yaşındaki sevgili kızımın kaleminden. Haklı değil mi? Hepimiz yaşamımızı zaman zaman sorgulamışsızdır. Hayatımızın evrelerini düşündüğümüzde kaçımız, hayatımızın sadece ve sadece kendi hür düşüncemizle verdiğimiz kararlara göre şekillendiğini söyleyebilir.

İplerimiz hep başkalarının elinde olmamış mıdır? Çocukluğumuzda anne, babamız, öğretmenlerimiz, gençliğimizde arkadaşlarımız, akımlara öncülük eden yazarlar, evlendiğimizde karımız veya kocamız, hepimiz diğerimizi bir kukla gibi yönetmeye çalışmışızdır.

Çoğunlukla da kendi isteğimizle yönetilmek istemişizdir yani kukla olmayı bir beceri olarak kabul etmişizdir. Politikacılar, din adamları, reklamcılar aslında en iyi insanın kukla insanlar olduğunu hep bize söylemişlerdir.

Aslında bir tiyatro sahnesinde, seyircileri görmeden oynamışsızdır bu hayatı. Beklediğimiz alkışları hiç duymamışsızdır, çünkü sizi alkışlayan hiç olmamıştır ama daha çok sizin bu esirliği kabul edişinize gülmüşlerdir.

Kötü olan nedir biliyor musunuz, hayat sahnesi iç içe geçmiş bir ayna gibidir, oyuncu aslında bir seyirci, seyirci aslında bir oyuncudur. Kimse kendinin bir oyuncu olduğunu kabul etmez, hep başkasını kukla, kendini kuklacı zanneder.

İnsan olmak için iplerimizi derinden keselim. Bunu yapmanın tek yolu düşünmek, düşündükçe sen varsın, düşünmediğin zaman sen hayat için sadece bir kuklasın.

Sevgilerimle,