İçimden geldiği gibi
hepimizaileyiz.com.tr Yayın : 05.11.2010
Kışın gelmesine bir yandan sevinirken bir yandan üzülen ben, bir yandan da düşünüyorum ne yazmalıyım bu hafta köşeme diye…. Üzülüyorum; çünkü henüz kışa girmek üzereyken kızım ikinci soğuk algınlığını yaşıyor… İnsanın çocuğu hasta olunca da aklına başka bir şey gelmiyor… Anne baba olanlar beni çok iyi anlar… Kızım bir haftadır grip…. Malum kış halleri… İlk doğduğu günlerdeki gibi yine uykusuz geceler, saatlerce aç kaldığı halde tek bir lokma yememeler, onun o solgun yüzü, her öksürdüğünde içimi acıtan o sesi daha bir kahrediyor beni…
Neyse ki üzüntüm geçmiş yıllara göre daha bir azaldı… O büyüdükçe, ben de büyüyorum... Öğreniyorum sanırım güçlü olmam gerektiğini… Konuya niye böyle girdiğimi bilemiyorum ama anne olunca hayatı “ANNE GÖZÜYLE” bakıyorsunuz; özetle hayattaki daimi ve ana mesleğiniz annelik oluyor… Ve onun önüne hiçbir şey geçemiyorum… Şikayetçi hiç değilim; aksine dünyanın en güzel şeyi bir evlat sahibi olabilmek.
Onun bir anne deyişini, o minik kollarıyla sarılmasını dünyalara değişmem... Kızımı kucağıma aldığım ilk günden beri, onu her öptüğümde, her kokladığımda anne olamayanlar için dualar ediyordum… İnsan bu mutluluğu tattıkça, yaşadıkça; çocuk istemeyen ailelere karşı daha bir uzaylılarmış gibi bakmaya başlıyor...
Eskiden duygularını pek fazla belli etmeyen, soğukkanlı olan ben, annelikle birlikte ağlak bir hale geliverdim… Çizgi filmlerdeki duygusal sahnelerde bile ağlayan anneme kızardım eskiden… Taki anne olana dek… Büyüdükçe annem oluyorum galiba… Mutsuz muyum, hayır asla; keşke annem gibi bir anne olabilsem…
Peki sizde durumlar nasıl? Hikayelerinizi bekliyorum…
Sevgiyle kalın,
